شعر، امام زمان، رهبری

سرخوش ز صبوی غم پنهانی خویشم

چون زلف تو سرگرم پریشانی خویشم

در بزم وصال تو نگویم زکم و بیش

چون آینه خوکرده به حیرانی خویشم

من محرم راز دل طوفانی خویشم

یک چند پشیمان شدم از رندی و مستی

عمری ست پشیمان ز پشیمانی خویشم

از شوق شکر خند لبش جان نسپردم

شرمنده جانان ز گران جانی خویشم

بشکسته تر از خویش ندیدم به همه عمر

افسرده دل از خویشم و زندانی خویشم

هر چند امین بسته دنیا نی ام ، اما

دل بسته یاران خراسانی خویشم

کلمات کلیدی : شعر، امام زمان، رهبری

نوشته شده در پنج شنبه 88/7/9ساعت 11:43 صبح توسط آسمانی ها
نظرات دیگران()

لیست کل یادداشت های این وبلاگ