شعر، امام زمان، جنگل

در این جنگل در این پهناور بی برگ پا در بند

در این قصر زمرد گونه بی ریشه های جبر

در این خاکی تر از آوار بی دردی

در این وادی پر از مار و عقرب ها

که حتی شاخه ها بی رحم و دل سنگند

کسی قد قامتش را سبز می خواند

کسی که آخر این ماجرا را خوب می داند

کسی که با خودش یک عالمه گلبرگ می آرد

و روی شاخه های زرد و بی احساس می کارد

نوشته شده در پنج شنبه 88/7/16ساعت 10:25 صبح توسط آسمانی ها
نظرات دیگران()

لیست کل یادداشت های این وبلاگ